A historia de Alexandre

Cando me propuxeron contar a miña experiencia como enfermo renal facilitouseme un guión que relataba os aspectos a tratar. Non son de seguir guións, pero este, en concreto, pareceume do mais axeitado, así que comezarei por onde se me suxire relatando a recepción do diagnóstico. Haberá xente para a que encontrarse con que se padece unha enfermidade renal resultará unha sorpresa, supoño que unha moi desagradable, pero non é o meu caso. Son diabético dende os doce anos, iso si foi unha sorpresa, non tiña antecedentes familiares e a miña saude era estupenda. Unha das primeiras cousas que lles contaron aos meus pais (eu tamén estaba pero non me fixeron moito caso) eran as posibles complicacións derivadas da enfermidade, e os problemas renais estaban na lista, iso si, deixarannos moi claro que de aparecer fariao a largo plazo e que un bo control da diabete excluía esa posibilidade. Pero a miña diabetes non é de fácil control, e xa fai tempo que me quedou claro que acabaría tendo que afrontar esta situación, así que recibín o diagnóstico coa resignación de quen sabe que o que chega era inevitable e coa convicción de que que non me impediría levar unha vida que me fixera sentir satisfeito.

Parareime aquí un momento porque, aínda que dúbido que o meu relato poida servirlle de algo a alguen, se hai unha conclusión que si quero compartir é que a pesares do engorro das horas semanais pasadas conectado a máquina, das pastillas, da dieta que non deixa moitas alegrías e, sobre todo, da limitación do líquido que un pode beber (con diferencia o que peor levo) a miña vida non é diferente nin peor que a de calquer outra persoa. Todos temos os nosos problemas, estes son os meus, pero non hai neste mundo quen careza de retos que superar e polo menos eu teño claro o tratamento que é efectivo para controlar todo isto é a posibilidade aberta de que un transplante me traia de volta case todalas cousas que agora boto en falta. Os que pasamos moito tempo en hospitais sabemos que hai xente moito peor, pero o certo é que calquera que vexa as noticias daráse de conta do mesmo. Todas as limitacións que poida supoñer son superables con un pouco de vontade, pero iso, ter esa vontade é unha labor personal: podes recibir apoio e axuda pero ten que ser un mesmo quen comprenda que a tua vida será o que fagas dela.

Seguindo co guión e acerca do meu día a día na unidade, a meirande parte das miñas xornadas no hospital transcorren plácidamente. Non direi que non hai días nos que algún vaivén da tensión faiche a vida un pouco mais difícil, pero son os menos. A xente que traballa por aquí son uns profesionais estupendos que ademais intentan facerte sentir o mais cómodo posible e sempre están dispostos a explicar aquelo que non sabes ou comentar o que te preocupa. O seu maior problema é que quizás os medios cos que traballan poderían ser mellores, pero esa cuestión ten outros culpables, uns que nunca leerán isto por que lles ten sen cuidado. Aproveito esta líneas para expresarles o meu sincero agradecimento e o recoñecemento polo traballo que fan e que non se lles valora.

Gustariame, por ultimo, rematar transmitindo a miña gratitude á familia e ós amigos por estar sempre ahí, e desexolle ánimo a todos os que comparten a miña situación e outras que, mellores ou peores, teñan que soportar.