Cambios...

Santiago estivo 5 anos e medio en tratamento de hemodiálise. Soupo que tiña enfermidade renal porque levaba anos sendo unha persoa diabética (dende os 42), que tras diversos controis médicos, pasou a ser seguido na consulta de prediálise (ERCA) do CHUS un total de 8 anos. O seu diagnóstico de diabetes desencadenouse polos hábitos de vida pouco saudables que seguía cando era novo: mala alimentación, tabaquismo, pouco exercicio físico...
Antes de comezar en hemodiálise, Santiago xa se foi preparando física e psicolóxicamente para comezar a nova etapa que lle viña por diante. Como parte do seu carácter bromista, asegurou que non foi moi consciente do que a enfermidade supuña e iba supoñer, levando unha vida relaxada ata a súa entrada no tratamento. "Para min non foi ningún trauma saber que tiña esta enfermidade, sempre fun positivo" - aseguraba - e non deixou que influíse de maneira negativa na súa vida.
Traballaba en Barcelona de auxiliar topógrafo nas obras do AVE, ata que nunhas vacacións de nadal, facendo unhas obras na casa da súa irmá, danou un hombreiro e tivo que ir ao hospital. Foi nese momento e tras analizar os resultados das analíticas que lle fixeron onde se viu reflexada a súa función renal. A súa vida laboral viuse paralizada pouco tempo despois, debido á presenza de múltiples patoloxías e efectos secundarios do seu diagnóstico de diabetes: amputacións, retinopatía, problemas cardíacos, insuficiencia renal, etc. polo que rematou percibindo unha incapacidade laboral dende facía xa moitos anos.
Comezou en hemodiálise e transplantarse, pese a súa idade, nunca foi unha prioridade para el. Preguntándolle sobre a posibilidade de transplante en vivo dalgún familiar ou amigo/a, Santiago aseguraba: "non llo pido nin llo acepto. Dame cousa pedirlle á xente que quero eso, nunca sabes o que pode pasar". Sempre confiou no criterio médico e aproveitou o tempo para desfrutar da vida e ir de viaxe, unha das súas grandes aficcións. El sempre adaptou a enfermidade á súa vida (non ao contrario) e dende o primeiro momento que tivo autorización médica comezou a facer viaxes a Madrid, Lisboa, Barcelona, Valencia...estudando sempre antes a proximidade entre o aeroporto, as clínicas de hemodiálise e os destinos vacacionais que tiña pensado visitar. Soia vixar cun grupo de compañeiros e compañeiras, cos que xa tiña normaliza a súa situación de saúde.

Santiago (segundo comezando pola esquerda) acompañado dos seus amigos nunha das súas viaxes

Preguntándolle por que hemodiálise e non diálise peritoneal, el contestaba, entre risas: "Por que me conozo. A peritoneal oblígate a ser moi meticuloso e eu non o son. Era unha responsabilidade que non quixen asumir"
Durante a entrevista, comentáronselle as cifras que fan líder mundal a España en doazóns e transplantes de órganos. De feito, dou unha mensaxe para todos os que estades a ler esta publicación: "Diríalle á xente que pensase que nalgún momento algún familiar pode necesitar un órgano, que ojalá que non, pero nunca se sabe". 

***

Esta entrevista foi feita no mes de Xullo, poucas semanas antes de que Santiago recibise a boa nova de que había un ril esperando por el grazas á solidariedade dunha familia que acababa de perder a un ser querido. Dende que lle deron a alta, aínda que co mesmo carácter de sempre (alegre e bromista), di botar de menos a súa rutina de ir tres veces á semana á clínica de hemodiálise e de vez en cando fai unha visita á que el denomina como "familia de diálisis".

Santiago recén transplantado xunto coa Terapeuta Ocupacional de Alcer Coruña Jessica Antelo

Todo o equipo que formamos parte de Alcer Coruña, queremos desexarche sorte nesta nova etapa. Agardamos que todo siga igual de ben como ata agora e que poidas disfrutar esta segunda vida moitos anos!