Ir al contenido principal

INOCENCIA E AGUSTÍN, UN MATRIMONIO EN HEMODIÁLISE

 Inocencia e Agustín son dous usuarios de Alcer Coruña que acoden a tratamento de hemodiálise na clínica de Diaverum Santiago. Son o segundo matrimonio que acode a esta clínica facer o tratamento, unha situación peculiar que non nos deixou indiferentes.

Inocencia comezou hemodiálise no verán do 2019 e Agustín case 4 meses despois. Levan unha vida xuntos e agora comparten tamén a vivencia dunha enfermidade silenciosa como a enfermidade renal.

Coñecéronse en Granada. Agustín era militar e Inocencia atopábase no hospital da mesma cidade coidando a un irmán ingresado. Foi no tranvía onde Agustín rompiu o xeo e lle falou por primeira vez! Tras moito insistir, remataron sendo mozos e tres anos despois casaron.

Tiveron 4 fillos e cando o máis pequeno tiña 14 meses viñeron vivir a Galicia, onde Agustín atopou traballo en Ferrovial. Xa levan nada máis nin nada menos que 35 anos residindo nesta comunidade e transmiten estar contentos e moi adaptados dende sempre!

Inocencia de nova tivo unha nefrite e nunca tivo outros problemas de saúde, ata que con 50 anos tras unha analítica detectaron que o funcionamento dos seus riles non era o máis axeitado e a derivaron a nefroloxía. Ela recoñece que "non se coidaba moito e comía o que había", cadrando cunha etapa na que tivo que voltar á súa terra natal para coidar da súa nai enferma e onde descoidou a súa dieta e o coidado da súa saúde. 

Agustín, pola súa banda, foi fumador e tivo hipertensión. Aínda que coñecía que os seus riles non funcionaban ao 100% dende o ano 2004, en outubro do 2019 tivo que comezar hemodiálise tras unha crise hipertensiva.

Na actualidade, acoden o mesmo día e no mesmo turno ao tratamento (tamén comparten ambulancia) e aínda que Agustín lle custou máis adaptarse, recoñecen levalo mellor cada día. Os dous coñecían de preto a hemodiálise, xa que unha familiar próxima xa acudira a este tratamento, polo que a primeira toma de contacto foi máis doada.

Inocencia está encantada coa clínica e cos compañeiros, e dentro do seu humor andaluz, coméntanos que "ir a diálise é como ter un traballo que non podo deixar por moi cansa que estea" e tralo confinamento e este longo ano pechados na casa incluso dentro do peligro se sentiron ben porque como din "tiñamos que vir a diálise e iso axudounos tamén a ver a outras persoas e non estar sempre entre catro paredes".

Recoñecen que a súa vida na actualidade cambiou moito por mor da Covid-19. Eran unha parella moi sociable á que lle gustaba moito compartir bos momentos na compaña de amigos e familiares. Agora están desexando vacinarse e que todo isto pase para poder volver a Granada e visitar á súa familia.

Grazas polo voso positivismo, parella!



Comentarios

Entradas populares de este blog

A HISTORIA DE CELSO

Celso naceu en Vigo e estivo boa parte da súa infancia viaxando por toda España e cambiando de localidades por mor do traballo de seu pai. Isto e segundo el asegura, marcou moito a súa forma de ser hoxe en día e a ser desde ben pequeno un home independente e loitador. Pai de dous fillos e entregado especialmente á educación e crianza do seu fillo maior con TDAH, xa tivo que desafiar moitas batallas para poder asegurarlle a mellor calidade de vida solicitando incluso unha excedencia no seu traballo habitual durante 13 anos. Nun control médico laboral diagnosticáronlle diabetes e anos despois a enfermidade renal crónica manifestouse na vida de Celso. Actualmente leva xa 4 anos en hemodiálise no Hospital Quirón da Coruña e asegura orgulloso ter botado preto de 8 anos en entrar neste tratamento levando unha dieta “estrita e ao pé da letra” durante todo o tempo que estivo na consulta ERCA, momento no cal coñeceu a Alcer e se fixo socio da entidade. O avance da diabetes implicou que tive...

MAXI, UN CAMIÑO DE 22 ANOS POLA ENFERMIDADE RENAL

Vicenta Maximina (ou Maxi, como a coñecemos todas e todos) é usuaria na actualidade na unidade de hemodiálise de Diaverum Santiago de Compostela e veciña do concello de Negreira. "Divertida, con carácter e moi clara", así se define ela! Traballou de costureira de solteira, deixouno cando se mudou ao País Vasco tras casar e retomou a súa profesión ao voltar 17 anos despois. Loitadora e independente decidiu formar parte dunha Cooperativa de costureiras que cosían roupa para Zara no ano 1991, onde traballou ata que tivo o diagnóstico de enfermidade renal.   Leva nada máis nin nada menos que 18 anos en hemodiálise "comecei un 15 de xullo, polo día do Carme na clínica de Souto Boo, situada na Rúa Xeneral Pardiñas da cidade compostelá" tras 3 sesións no antigo Hospital de Galeras. Comenta que os seus inicios foron cheos de medo, incertidume e moita falta de información sobre a enfermidade renal, a diálise e todo o que esta nova vida que lle viña por diante iba supor. Aínd...

A música, a miña menciña!

Chámome Manuel e nacín no ano 1933, en Cas, parroquia dos Ánxeles (Concello de Oroso). Veño dunha familia labrega, meus pais Manuel e Asunción tiveron oitos fillos, catro homes e dúas mulleres. Eu era o maior de todos. Miña nai Asunción, tamén traballou cun telar e de meu pai herdei a miña paixón pola música (el tocaba o trombón). Estiven na escola ata os 14 anos, compatibilizando os estudos co coidado das terras e dos animais. A esa idade, comecei a traballar co carro de bois para traballar as terras dos meus veciños e foi daquela cando tamén comecei a tocar o Clarinete. A música comezou a ser naquel momento parte de cada etapa da miña vida. Con 23 anos casei coa miña muller Erundina, xa levamos 62 anos xuntos! Tivemos 5 fillos e 4 fillas que me deron 18 netos e 4 bisnetos...os días da festa, cando nos xuntamos todos, non collemos na casa! Aínda que sempre toquei o Clarinete, levo uns anos tocando tamén o requinto...aínda que dende que comecei en hemodiálise me custa moito comp...