VIVENCIAS COMPARTIDAS EN ALCER CORUÑA

Vicenta Maximina (ou Maxi, como a coñecemos todas e todos) é usuaria na actualidade na unidade de hemodiálise de Diaverum Santiago de Compostela e veciña do concello de Negreira. "Divertida, con carácter e moi clara", así se define ela! Traballou de costureira de solteira, deixouno cando se mudou ao País Vasco tras casar e retomou a súa profesión ao voltar 17 anos despois. Loitadora e independente decidiu formar parte dunha Cooperativa de costureiras que cosían roupa para Zara no ano 1991, onde traballou ata que tivo o diagnóstico de enfermidade renal.   Leva nada máis nin nada menos que 18 anos en hemodiálise "comecei un 15 de xullo, polo día do Carme na clínica de Souto Boo, situada na Rúa Xeneral Pardiñas da cidade compostelá" tras 3 sesións no antigo Hospital de Galeras. Comenta que os seus inicios foron cheos de medo, incertidume e moita falta de información sobre a enfermidade renal, a diálise e todo o que esta nova vida que lle viña por diante iba supor. Aínd

 Inocencia e Agustín son dous usuarios de Alcer Coruña que acoden a tratamento de hemodiálise na clínica de Diaverum Santiago. Son o segundo matrimonio que acode a esta clínica facer o tratamento, unha situación peculiar que non nos deixou indiferentes. Inocencia comezou hemodiálise no verán do 2019 e Agustín case 4 meses despois. Levan unha vida xuntos e agora comparten tamén a vivencia dunha enfermidade silenciosa como a enfermidade renal. Coñecéronse en Granada. Agustín era militar e Inocencia atopábase no hospital da mesma cidade coidando a un irmán ingresado. Foi no tranvía onde Agustín rompiu o xeo e lle falou por primeira vez! Tras moito insistir, remataron sendo mozos e tres anos despois casaron. Tiveron 4 fillos e cando o máis pequeno tiña 14 meses viñeron vivir a Galicia, onde Agustín atopou traballo en Ferrovial. Xa levan nada máis nin nada menos que 35 anos residindo nesta comunidade e transmiten estar contentos e moi adaptados dende sempre! Inocencia de nova tivo unha nefr

Juan Gestal ten 40 anos, é policia nacional, usuario de Alcer Coruña e ten enfermidade renal dende fai 9 anos. Antes do diagnóstico, comenta que tiña periódicamente ataques de gota e que tras unha revisión no seu centro de saúde, descubriron un desaxuste na función dos seus riles. Comezou ao pouco tempo o tratamento de hemodiálise no hospital Quirón da Coruña e despois dunha leve melloría, puido deixar de depender do tratamento dous anos ata que tivo que volver a entrar. Actualmente acode tres días á semana ao Complexo Hospitalario Universitario da Coruña en horario de mañá, compatibilizando o tratamento coa súa xornada laboral . Juan comenta que ten unha boa tolerancia á hemodiálise e que isto lle permite poder manterse activo laboralmente, aínda que menciona sentirse afortunado porque no traballo "llo poñen moi fácil" e se sinte moi apoiado polos seus compañeiros. Na actualidade, leva xa 4 anos e 2 meses en listaxe de agarda para poder trasplantarse e aínda que a espera se

  Este fragmento de la historia de vida de Ender dura tan solo tres años. Ahora mismo él es usuario de Alcer Coruña, de nacionalidad venezolana, que llegó a nuestro país buscando la vida que allí no podían asegurarle. Ender trabajaba como encargado de cocina en un restaurante de Panamá cuando todo empezó. Comenta que tenía mucha presión (trabajadores a cargo, elaboración de menús, compra, almacén...) y que probablemente su “rutina diaria” de alimentación (mucho café, mucha comida elaborada...), descanso y sueño no fuese la más adecuada precisamente por el ritmo laboral que llevaba. En medio de este frenesí, comienza a dolerle la cabeza durante una larga temporada, hasta que un día ese dolor vino acompañado de vómitos y mareos en una mañana que iba a empezar a trabajar. Se vio obligado a acostarse en un armario de la cocina porque era incapaz de mantenerse de pie. Ese mismo día lo trasladaron a urgencias del hospital, donde permaneció 22 días y donde le detectaron por primera vez

S antiago estivo 5 anos e medio en tratamento de hemodiálise. Soupo que tiña enfermidade renal porque levaba anos sendo unha persoa diabética (dende os 42), que tras diversos controis médicos, pasou a ser seguido na consulta de prediálise (ERCA) do CHUS un total de 8 anos. O seu diagnóstico de diabetes desencadenouse polos hábitos de vida pouco saudables que seguía cando era novo: mala alimentación, tabaquismo, pouco exercicio físico... Antes de comezar en hemodiálise, Santiago xa se foi preparando física e psicolóxicamente para comezar a nova etapa que lle viña por diante. Como parte do seu carácter bromista, asegurou que non foi moi consciente do que a enfermidade supuña e iba supoñer, levando unha vida relaxada ata a súa entrada no tratamento. "Para min non foi ningún trauma saber que tiña esta enfermidade, sempre fun positivo" - aseguraba - e non deixou que influíse de maneira negativa na súa vida. Traballaba en Barcelona de auxiliar topógrafo nas obras do AVE, ata que

Chámome Manuel e nacín no ano 1933, en Cas, parroquia dos Ánxeles (Concello de Oroso). Veño dunha familia labrega, meus pais Manuel e Asunción tiveron oitos fillos, catro homes e dúas mulleres. Eu era o maior de todos. Miña nai Asunción, tamén traballou cun telar e de meu pai herdei a miña paixón pola música (el tocaba o trombón). Estiven na escola ata os 14 anos, compatibilizando os estudos co coidado das terras e dos animais. A esa idade, comecei a traballar co carro de bois para traballar as terras dos meus veciños e foi daquela cando tamén comecei a tocar o Clarinete. A música comezou a ser naquel momento parte de cada etapa da miña vida. Con 23 anos casei coa miña muller Erundina, xa levamos 62 anos xuntos! Tivemos 5 fillos e 4 fillas que me deron 18 netos e 4 bisnetos...os días da festa, cando nos xuntamos todos, non collemos na casa! Aínda que sempre toquei o Clarinete, levo uns anos tocando tamén o requinto...aínda que dende que comecei en hemodiálise me custa moito comp