Ir al contenido principal

AS PULSEIRAS SOLIDARIAS DA VODA DE MAR E JUAN

Juan Gestal ten 40 anos, é policia nacional, usuario de Alcer Coruña e ten enfermidade renal dende fai 9 anos. Antes do diagnóstico, comenta que tiña periódicamente ataques de gota e que tras unha revisión no seu centro de saúde, descubriron un desaxuste na función dos seus riles. Comezou ao pouco tempo o tratamento de hemodiálise no hospital Quirón da Coruña e despois dunha leve melloría, puido deixar de depender do tratamento dous anos ata que tivo que volver a entrar. Actualmente acode tres días á semana ao Complexo Hospitalario Universitario da Coruña en horario de mañá, compatibilizando o tratamento coa súa xornada laboral. Juan comenta que ten unha boa tolerancia á hemodiálise e que isto lle permite poder manterse activo laboralmente, aínda que menciona sentirse afortunado porque no traballo "llo poñen moi fácil" e se sinte moi apoiado polos seus compañeiros. Na actualidade, leva xa 4 anos e 2 meses en listaxe de agarda para poder trasplantarse e aínda que a espera se lle está facendo longa, non perde o seu positivismo nin a esperanza de que máis tarde que cedo chegará esa chamada quen tanto ansía para comunicarlle que hai un ril para el. 

En Alcer Coruña coñecimos a Juan nas nosas visitas periódicas á unidade de hemodiálise. A comezos deste ano comunicounos que se ía casar, polo que tamén coñecimos á que agora é a súa muller Mar. Mar e Juan comezaron a súa historia nos dous anos de "tregua" nos que Juan non tivo que ir a diálise e un ano despois de comezar a súa historia, Juan precisou de novo o tratamento. Ela comenta que aínda que tivo que adaptarse á vida do seu marido, pronto se afixo á situación porque "unha non elixe de quen se namora". Ambos decidiron normalizar a situación todo o posible e que a enfermidade non fose un impedimento para levar unha vida que definen como "normal". Adaptaron a enfermidade á súa vida e aínda que non poden facer cousas que lle gustan aos dous, como viaxar lonxe (por estar pendentes desa chamada); ambos se apoian en todo e compleméntanse no día a día. Por isto decidiron casar! pese ás adversidades que este 2020 trouxo consigo: o COVID-19 e o falecemento do pai de Juan.

Se por algo mencionamos a esta parella é porque decidiron facer da súa voda un día moi especial, pola situación sanitaria en si mesma pero tamén pola razón que nos leva a falar na súa historia en Alcer Coruña. Os noivos, decidiron colaborar con nós e entregaron ás persoas asistentes unha pulseira da asociación co obxectivo de visibilizar a enfermidade renal, de poder darnos a coñecer e tamén de fomentar a doazón de órganos entre as 120 persoas que acudiron á cerimonia. Foi unha voda "moi emotiva", segundo a parella, e aseguran que xa saben dalgún invitado que se fixo doante tralo enlace. Grazas de parte de todas as persoas que formamos parte desta entidade pola vosa colaboración!


A historia de Mar e Juan non nos deixou indiferentes en Alcer Coruña, e tras falar con eles despois do gran día, ambos coinciden en que pese que a enfermidade renal é unha enfermidade dura moitas veces, sempre hai que buscar unha razón para poder seguir adiante. Ter unha vida activa e facer cousas que lles gustan din que é a clave para poder sobrelevar esta situación así de ben, sobre todo que Juan poida manter o seu traballo e se atope laboralmente activo: "ter unha rutina é fundamental". Juan agradece tamén ao persoal da unidade na que realiza o tratamento e aos compañeiros "é importante chegar alí e ter un bo ambiente, iso tamén axuda". 

Desde Alcer Coruña, desexámosvos o mellor, parella! Moita felicidade e saúde! Oxalá pronto soe o teléfono!

E se as persoas que nos ledes tedes un evento e queredes colaborar con Alcer Coruña, non dubidedes en chamarnos ao 981298759 ou enviarnos un correo electrónico a info@alcercoruna.org




Comentarios

  1. Parabéns para a nova parella, parabéns por promover a doazón de órganos nun acto tan especial como o casamento.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

A HISTORIA DE CELSO

Celso naceu en Vigo e estivo boa parte da súa infancia viaxando por toda España e cambiando de localidades por mor do traballo de seu pai. Isto e segundo el asegura, marcou moito a súa forma de ser hoxe en día e a ser desde ben pequeno un home independente e loitador. Pai de dous fillos e entregado especialmente á educación e crianza do seu fillo maior con TDAH, xa tivo que desafiar moitas batallas para poder asegurarlle a mellor calidade de vida solicitando incluso unha excedencia no seu traballo habitual durante 13 anos. Nun control médico laboral diagnosticáronlle diabetes e anos despois a enfermidade renal crónica manifestouse na vida de Celso. Actualmente leva xa 4 anos en hemodiálise no Hospital Quirón da Coruña e asegura orgulloso ter botado preto de 8 anos en entrar neste tratamento levando unha dieta “estrita e ao pé da letra” durante todo o tempo que estivo na consulta ERCA, momento no cal coñeceu a Alcer e se fixo socio da entidade. O avance da diabetes implicou que tive

A música, a miña menciña!

Chámome Manuel e nacín no ano 1933, en Cas, parroquia dos Ánxeles (Concello de Oroso). Veño dunha familia labrega, meus pais Manuel e Asunción tiveron oitos fillos, catro homes e dúas mulleres. Eu era o maior de todos. Miña nai Asunción, tamén traballou cun telar e de meu pai herdei a miña paixón pola música (el tocaba o trombón). Estiven na escola ata os 14 anos, compatibilizando os estudos co coidado das terras e dos animais. A esa idade, comecei a traballar co carro de bois para traballar as terras dos meus veciños e foi daquela cando tamén comecei a tocar o Clarinete. A música comezou a ser naquel momento parte de cada etapa da miña vida. Con 23 anos casei coa miña muller Erundina, xa levamos 62 anos xuntos! Tivemos 5 fillos e 4 fillas que me deron 18 netos e 4 bisnetos...os días da festa, cando nos xuntamos todos, non collemos na casa! Aínda que sempre toquei o Clarinete, levo uns anos tocando tamén o requinto...aínda que dende que comecei en hemodiálise me custa moito comp

UN VIAJE EN EL TIEMPO DE VENEZUELA A ESPAÑA

  Este fragmento de la historia de vida de Ender dura tan solo tres años. Ahora mismo él es usuario de Alcer Coruña, de nacionalidad venezolana, que llegó a nuestro país buscando la vida que allí no podían asegurarle. Ender trabajaba como encargado de cocina en un restaurante de Panamá cuando todo empezó. Comenta que tenía mucha presión (trabajadores a cargo, elaboración de menús, compra, almacén...) y que probablemente su “rutina diaria” de alimentación (mucho café, mucha comida elaborada...), descanso y sueño no fuese la más adecuada precisamente por el ritmo laboral que llevaba. En medio de este frenesí, comienza a dolerle la cabeza durante una larga temporada, hasta que un día ese dolor vino acompañado de vómitos y mareos en una mañana que iba a empezar a trabajar. Se vio obligado a acostarse en un armario de la cocina porque era incapaz de mantenerse de pie. Ese mismo día lo trasladaron a urgencias del hospital, donde permaneció 22 días y donde le detectaron por primera vez